A tribute to Nicko "not too shabby" McBrain

[nugz]

Wbić takie triplety konsekwentnie i w punkt, to też nie jest oczywiste, szczególnie jedną kończyną. Trochę spraw może nie iść po myśli bez techniki i ustawienia sprzętu. Pewnie bijaki tam całują się prawie z naciągiem
Jeszcze niskie siedzenie, napięta noga. Może techniką swivel byłoby łatwiej, ale Nick jej nie stosował .

Sardi, wbijasz rozgrzany CSiT godnie?

[Sardi]

Sardi, dlaczego ledwo znasz DoD?

bo niewiele na tej płycie zachęcało do wracania do niej dużo bardziej wolę następną

[johnny_o]

Nie zgadzam się, ale przynajmniej się zapoznałeś... Niektórzy tu do dziś dumnie głoszą że nie przesłuchali Senjutsu

[marian_Fe]

Wbić takie triplety konsekwentnie i w punkt, to też nie jest oczywiste, szczególnie jedną kończyną.

No nie da się ukryć. Zawsze mi imponowało jak ktoś tak popierdala jedną stopą
Dzięks za info.

[nugz]

Nie zgadzam się, ale przynajmniej się zapoznałeś... Niektórzy tu do dziś dumnie głoszą że nie przesłuchali Senjutsu

Ja jeszcze nie znam BoS i śladowo tę przed

[gumbyy]

A swoją drogą to o wiele lepiej mi się słucha tych "3" z CSiT", niż tej podwójnej w "FitS"

[johnny_o]

Nie zgadzam się, ale przynajmniej się zapoznałeś... Niektórzy tu do dziś dumnie głoszą że nie przesłuchali Senjutsu

Ja jeszcze nie znam BoS i śladowo tę przed

Aż tak... Brawo, jak nugzować to na pełnej!

[Sardi]

https://blabbermouth.net/news/nicko-mcb ... uG1WijbbQA

parę słów od Nicko o swoim przejściu na emeryturę

[nurni]

Dla mnie Lars przeszedł ciekawą drogę - od floor toma jako 4 power tom w 80s , po stopniowe zdejmowanie żelastwa i blach do zestawu, który faktycznie zrobi wszystko, będąc znacznie mniejszym. W zasadzie od 30 lat gra prawie na identycznym setupie, bez nerdowych szczegółów

Dlatego od 30 lat brzmi to live tak jak brzmi. Chociaż nie, jeszcze na 'Cunning stunts' jest w jego bębnach miecho.

Jak już się czepiać to braku podwójnego o w temacie

Jak nie ma, jak jest

Ciekawie odnośnie rozmiaru i zabudowy. W gruncie rzeczy, to zestaw Burra dość podobny do wieloletniego zestawu Nicko. Natomiast ten z trzeciej foty, to już total odjazd. Przy długim przejściu, to chyba trzeba by biegać od lewa do prawa

Dlatego tak zawinął ten zestaw wokół siebie, żeby wszystko mieć pod ręką
Swoją drogą, jeśli chodzi o rozmiary zestawów - popatrzcie sobie na to co wymyślił Portnoy po powrocie do DT.

Face in the Sand, swoją drogą, najlepszy utwór tam.

Podobno pierwotnie próbował go jednak zagrać jedną stopą, nawet to wstępnie nagrywali, ale że nagranie odsłania wszystko, musiał zaprząc dwa pedały. No weź utrzymaj 16stki, równiutko przez kilka min. Refren w The Wicker Man trwa w sumie chwilę, a i tak nie jest to taka bardzo prosta sprawa.

[Nicko uważa CSIT za szczyt swoich osiągnięć perkusyjnych, więc fajnie, że na koniec kariery mógł go pokaleczyć trochę.

Chyba nie wypada się nabijać, brzmiało jak brzmiało, ale facet 3 mce wcześniej nie mógł w ręku utrzymać widelca.

Wbić takie triplety konsekwentnie i w punkt, to też nie jest oczywiste, szczególnie jedną kończyną.

Do tego siedząc tak nisko jak siadywał.

[nurni]

OK, to ciągnąc temat tego jak sam postrzegam grę Nicka przez te wszystkie lata, rysuje mi się kilka okresów:
1. 83-85 - wejście do zespołu, pojawia się finezja, charakterystyczne przejścia, ale jeszcze tak jakby w uproszczonej wersji, bez masowo wstawianych trójek na stopie; świetna gra live (LAD).

2. 86-89 - pierwszy highlight - SiT & SSOASS - majstersztyk, jakby nagle uwolnił cały swój potencjał, pojawia się sporo ciekawych rytmów (Sea of Madness, The Prophecy); nadal jest świetnie live (ME)

3. 90-93 - fakt, zespół zdecydował się pójść na pewne uproszczenia jeśli chodzi o kompozycje, więc siłą rzeczy Nicko mniej kombinował, grając bardziej w stylu hardrockowym; live wkradła się niestety już duża niedbałość (RLO&RDO, Donnington), strasznie plywające tempo

4. 95-98 - gdzieś wyczytałem, że to Harris odpowiada za tak wykastrowane granie Nicka na TXF&VXI - studyjnie nuda, bez polotu, brzmieniowo też kiepsko; gra live będąca kontynuacją tego co pod koniec I ery z Brucem.

5. 99-10 - drugi highlight - da się zauważyć nieco odmienny styl od tego z lat 80tych, dużo kombinacji stopa werbel/stopa tomy, ciekawe, momentami eksperymentalne granie; świetna gra live, już bardzo zdyscyplinowana (od tego okresu obok zawsze leżał już click - co prawda Nicko nie grał "z nim", ale na nagraniach live widać, jak zerka pilnując się by nie pływać za bardzo).

6. 16-do końca - więcej uproszczeń, trochę za dużo tych samych patentów (Speed of Light), tak jakby para zaczęła powoli z niego schodzić; live nadal dosyć poprawnie.

Kontynuując wątek, będę leciał przez kolejne z tych powyższych okresów, szukając prawdziwych perełek i przebłysków geniuszu Nicko. I wbrew pozorom, nie zawsze będą to oczywiste wybory

[Schizoid]

Jeśli dobrze kojarzę, to Nicko po prostu uważał VXI za słaby materiał, nie był nim realnie zainteresowany i zwyczajnie podszedł do tematu w sposób olewczy.

[johnny_o]

Jak nie ma, jak jest

Teraz jest, ale wcześniej długo nie było, co widać po powyższych odpowiedziach.
Portnoy może i jest legendą, ale na pewno ma bardzo małego siusiaka.

[Sardi]

Jak nie ma, jak jest

Teraz jest, ale wcześniej długo nie było, co widać po powyższych odpowiedziach.

Moderator poprawił

[johnny_o]

Dzięki!